Το κεντροαριστερό φάντασμα

16/01/2014

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την …Ελλάδα». Η πρώτη φράση από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ, παραλλαγμένη όσον αφορά στον τόπο, προσδιορίζει εύστοχα τις αναζητήσεις για την ύπαρξη ενός νέου πόλου της κεντροαριστεράς. Είναι γεγονός ότι η πρόταση των 58 έτυχε θερμής αποδοχής, τόσο από την κοινωνία όσο και από τα ΜΜΕ που την υποστήριξαν έντονα και κατάφερε δύο πράγματα: Να συμπαρασύρει στην επιφάνεια της δημοσιότητας και αρκετές παράλληλες κινήσεις μικρότερης ίσως εμβέλειας – ένα ενδιαφέρον δείγμα πλουραλισμού με πολλαπλές ερμηνείες φυσικά – αλλά κυρίως να αναδείξει την ανάγκη μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας να βρει πολιτική στέγη και έκφραση.

Αυτή η ανάγκη όμως, παραμένει πολιτικά «ασώματη» και …άυλη. Ένα φάντασμα που κανείς δεν αναγνωρίζει με ιδεολογική ευκρίνεια, (αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο στοιχείο ελλείμματος) ανάμεσα στα αποδέλοιπα της υπαρκτής κεντροαριστεράς που απλώς θέλει διακαώς να αποκτήσει υπόσταση ακριβώς στη μέση του πολιτικού φάσματος.

Ποιος φοβάται το φάντασμα; Το …προφητικό Μανιφέστο είχε και συνέχεια: «Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε ιερή συμμαχία ενάντια σε αυτό το φάντασμα». Αν εξαιρέσεις την … ιερή συμμαχία στη νυν εξίσου γερασμένη πολιτικά Ελλάδα, επειδή οποιαδήποτε έντονη αντίδραση από τα δεξιά ή τα αριστερά θα συνιστούσε ισχυροποίηση του φαντάσματος – δεν βροντοχτυπάνε δα κι οι αλυσίδες του – στο πολιτικό σκηνικό, εμφιλοχωρούν απλώς αψιμαχίες, έτσι για την τιμή των όπλων. Από την άλλη μπορεί ο Πάπας κι ο Τσάρος, ο Μέττερνιχ και ο Γκιζό, γάλλοι ριζοσπάστες και γερμανοί αστυνομικοί, όπως έλεγε το κείμενο του 1848 να είναι πλέον μακαρίτες όμως και τα δικά τους φαντάσματα ζουν κατά κάποιο τρόπο ανάμεσά μας και εύκολα μπορεί να γίνουν οι αντιστοιχίες. Όχι; Μπορεί βέβαια το φάντασμα να φοβάται τον …εαυτό του! (και κυρίως το παρελθόν του!)